TransAlpina. Jak dotąd nasz najdłuższy podjazd, największe przewyższenie, najwyższy punkt. W jeden dzień. Razem :) Start z 300 m n.p.m., wjazd na przełęcz 1720 m n.p.m. i nieoczekiwany zjazd na 1360 m n.p.m., żeby dokonać podjazdu na przełęcz 2140 m n.p.m. 100 km w 8 godzin. Z sakwami w zachodzącym słońcu nad Karpatami.
Zaczęło się od wielkiego bajzlu przy przygotowywaniu rowerów i obmyślaniu, co wziąć. Mieliśmy cichutką nadzieję na atak szczytowy w wersji Jurka Kukuczki, ale pakowaliśmy się na 2 dni jazdy w górę. Ruszyliśmy z Camp Aureliano. Ciap ciap, spokojnie, bo nie wiadomo, co będzie. Po drodze nam machali, robili zdjęcia, motocykliści kręcili filmy. Ekipa drogowa doganiana co 4 km przy smołowaniu dziur śmiała się jak do starych znajomych. I tak kręciliśmy. Najpierw wioskami, przy tamie, lasem, przy jeziorze, asfaltem, szutrem, dziurami. Aż do obiadu w ostatniej wiosce, do której zjechaliśmy niespodzianie. Po klopsikach stanęliśmy na drodze. Ostatnie niecałe 20 km. W górę.
Pytamy: gdzie? Nadprzewodnik: tam.
Gdzie??? No ta kulka, taaaaaam. O w mordę :)
Ostatni etap już w promieniach zachodzącego słońca, pedałowanie na dopalaczach (krówkach i iryskach). Zmęczenie, na bólu, ale... No tak. Ale poczucie jazdy na dachu świata, w niebie, w chmurach, w blasku. I ostateczne osiągnięcie celu. Małego skrawka drogi. Punktu zwrotu.
Przecież wiemy, że to tylko mała przełęcz. Co z tego. Wjechaliśmy. I nikt nam nie zabierze tego uczucia!!! Rzadzimy!! Dziwaki w odblaskach!!
Na górze zimno. Przebiórka, foty, przekąska i w dół już w mroku. Na dole małe domki z hobbitonu i luuuuz. Do rana, hehehe, bo przecież trzeba się wtargać z powrotem :)
Powrót już z rozmachem, z obiadem, wygłupami i zakupami. W "domu" uroczysta kolacja, szampan od Elka i ciężkie nogi :) Transalpina. Nasza :)
Część pierwsza. Rumunia 2014 - Maramuresz.
Czytelnia 