Razem Bezpiecznie

Gmina Kąty Wrocławskie zaskakuje. Każda miejscowość ma historię w tle z pałacem. Piękne drogi w lesie, prowadzące starymi groblami i ścieżki między majątkami. Można jechać polami, wspiąć się na zielone wzgórze i podziwiać wiosnę.

W gminie Kąty Wrocławskie znajdował się majątek jednego z najbardziej walecznych marszałków w służbie pruskiej - Gebharda von Bluchera, nazywanego Marszałkiem Naprzód. Odwiedziliśmy jego mauzoleum, gdzie pojawił się tajemniczy Królik... Przy okazji wylegiwaliśmy się na trawie i tarasie Piławskiego Dworu, który uprzejmie otworzył dla nas specjalnie swoje drzwi. Pizza na medal, a żeberka na order :)

http://www.pilawskidwor.pl/

Najpierw była bajka o tym, jak górale wołali "Cho! Cho! Łów!" i piękna drewniana zabudowa Chochołowa. Potem był uśmiech Pani Ani w Szarotce. Tak to się zaczęło. W pierwszy dzień krokusy spały, ale drugiego dnia, gdy zaświeciło słońce, kolory wybuchły... I tak rozpoczęła się przygoda. Wędrówki lasem, na przełęcze, do schroniska Ornak, łażenie w śniegu, aby zakosztować wysokogórskich wrażeń, zjazdy w błocie i łąki, łąki pełne krokusów.

Jeszcze wciąż można w Tatrach znaleźć niezatłoczone ścieżki, wyleżeć się na trawie, usiąść na ławce z widokiem. Mimo tych przyjemności, na własne ryzyko weszliśmy do Doliny Chochołowskiej w godzinach szczytu. I było warto, bo takiej "fioletowości w delikatności" to tylko w bajkach można ujrzeć.

Dodać należy, że grupa damska relaksowała się w Termach Chochołowskich... Zachód słońca płonący nad Tatrami oglądany z bąbelkującej wody w podświetlonym basenie. Hm, luksus, po prostu luksus :)

Dla jednych to były pierwsze Tatry od lat, pierwsza zimowa wspinaczka, pierwsze raczki na nogach, pierwsza adrenalina na wysokości, pierwszy dywan krokusów, pierwszy bilard, pierwszy basen z siarką :) 

Jeśli szukacie fajnego miejsca, to polecamy Szarotkę w Kirach. Pani Ania jest superkobietą. I to tak na poważnie. Nie nosi peleryny, bo jej przeszkadza w pracy w ogródku.

Nasza galeria i zdjęcia z 1970 roku - tutaj.

"Gdy zakwitną krokusy,
pójdziemy na hale…
Nad potoki wiosenne
i wyżej, i dalej…

Poprzez regle, nad regle,
w gąszcz kosodrzewiny,
by spod nieba samego
popatrzeć w doliny…

… na stawy jak łza czyste
i jak kryształ lśniące,
gdy zakwitną krokusy
pod wiosennym słońcem."

wiersz Tadeusza Kubiaka "Gdy zakwitną krokusy"

Powiat Wrocław i RB zapraszają na wycieczki rowerowe - powiatowe, czyli po wszystkich gminach naszego powiatu. 9 gmin, 8 wycieczek i milion dobrych wrażeń. Poznamy tereny Czernicy, Długołęki, Jordanowa Śląskiego, Kątów Wrocławskich, Kobierzyc, Mietkowa, Sobótki, Siechnic i Żórawiny. Czy jesteście pewni, że widzieliście już wszystko w okolicy? Spacerek dla każdego :)

Kaloria

Wolna sobota, godz. 5:45, budzik nieznośnie przypomina o swoim istnieniu. Aby tylko nie wstawać, próbuję znaleźć jakąś wymówkę jak uczeń, który nie chce iść do szkoły. Niestety wycieczka nie może zostać odwołana, więc z trudem odnajduje drogę do łazienki. Minuty lecą nieubłaganie, jeszcze tylko parę porannych kalorii i w drogę na dworzec, aby się nie spóźnić. O dziwo, pomimo nieludzko wczesnej pory, na dworcu PKP melduje się cała ekipa. Jeszcze tylko szybko przeprowadzony prze Ulę kurs zakupu biletów kolejowych przez automat i możemy gonić na peron.
Pociąg pojawił się około 10 minut po czasie – czyli nie tylko ja miałem kłopoty z porannym wstawaniem.
Tłum podróżnych zaczął napierać do wejścia jak do hipermarketu , który organizuje kuszące promocje. Na szczęście Jarek poukładał w środku rowery niczym ekspert osiągający najwyższe levele w legendarnej grze TETRIS. Pani Konduktor z podziwem kiwa głową. Spóźnieni ruszamy, pociąg z impetem przecina pola poukładane jak babcine chodniczki pozszywane z kolorowych kawałków. Do Kłodzka dojeżdżamy o czasie. Szybko i sprawnie wszystkie rowery lądują na peronie.

Startujemy w mieście, gdzie może się w głowie zakręcić od zabytków i atrakcji. Mijamy Klasztor Ojców Franciszkanów oraz Kościół pw. Matki Bożej Różańcowej, a następnie dumnie przemierzamy gotycki most Św. Jana na Młynówce, którego powstanie dotuje się na 1286 rok. Wjeżdżamy na plac Bolesława Chrobrego, na którym dumnie pręży się miejski ratusz z renesansową wieżą. Przemierzamy wspólnie wąskie kręte uliczki czując się odrobinę jak we włoskich miasteczkach. Szkoda tylko, że podziemna trasa turystyczna nie jest przystosowana dla jednośladów...
Jeszcze nie minęło 15 min wycieczki, a już w wąskich uliczkach gubimy pierwszego uczestnika. Jednak szybka i sprawna akcja ratunkowa sprawiła, że po chwili ochoczo dołączył do kolorowego peletonu.
Mijamy pierwsze pagórki i  docieramy do miejscowości Wojbórz. To chyba tylko tutaj mieszkańcy mają za czyste powietrze. Tylko tak można wytłumaczyć fakt pozostawiania odpalonego starego diesel'a tuż pod oknami sklepu spożywczego.

Po chwili odpoczynku rozpoczynamy pierwszy w tym roku poważny podjazd. Prawie 5 km pod górę, to już nie są przelewki. Peleton rwie się jak wysłużony stary szalik. Powoli każdy swoim tempem osiąga przełęcz Wilczą i zarazem najwyższy punkt dzisiejszej wycieczki, czyli 546 m n.p.m . Czas na zasłużony odpoczynek, małą przekąskę i kawę serwowaną z grilla smakującą niczym wyborne włoskie espresso. W grupie szampańska atmosfera, aczkolwiek poziom opowiadanych dowcipów pozostawia wiele do życzenia. Nic to, czas się zbierać w drogę. Teraz szaleńczy zjazd w dół, zakręt w lewo, w prawo, prosta i pierwszy raz w tym roku wspaniałe uczucie wiatru we włosach.
Następnie dojeżdżamy do oddalonego odrobinę od głównej drogi odnowionego wiaduktu kolejowego koło Żdonowa będącego „mekką” wspinaczy. Jednak nikt z nas nie podejmuje rękawicy i nie próbuje zmierzyć się z ponad 24 m wysokością. Wiadukt Żdanowski zwany Mostem Dziewiczym został zbudowany dokładnie w 1901 roku i jest pozostałością po Kolei Sowiogórskiej, która lata świetności ma już niestety za sobą. Wracamy na trasę i u podnóża Gór Sowich kierujemy się w stronę Bielawy. Pogoda miłosiernie głaska nas po plecach delikatnym wiatrem. Błękitne niebo zalotnie zerka zza białych obłoków.

Szybki zjazd pięknym wypolerowanym  asfaltem i wpadamy do Bielawy mijając osobliwy kościół przebudowany w stylu neoromańskim, w którym na gzymsach zostały umieszczone wizerunki różnych zwierząt. Następnie jedziemy nad „morze” sudeckie, czyli Zbiornik Sudety, który mieszkańcom Bielawy kojarzy się nie tylko z pięknym widokiem tafli wody na tle majestatycznych Gór Sowich, romantycznymi wieczornymi spacerami, ale również wędkarzami, którzy wysiadują na brzegu zbiornika w oczekiwaniu na wielką rybę.

Powoli zaczynamy odczuwać ssanie w żołądkach. To najwyższy czas, aby odwiedzić regeneracyjny bufet. W końcu nazwa wycieczki, czyli Kaloria, do czegoś zobowiązuje.

Terenową ścieżką szutrową wjeżdżamy do Pieszyc. Następnie już asfaltową docieramy do Dzierżoniowa. Nieopodal rynku w pewnym barze od 1976 r. serwowany jest prosty i sycący posiłek, doskonały na śniadanie, lunch, a nawet obiad, jeśli zaserwujemy go w towarzystwie sałatki. Owa tajemnicza przekąska to chrupiący tost, który po przejechaniu 50 km smakuje wykwintnie. Następnie zaintrygowani profesjonalną reklamą „Czeskie piwo/ Polska muzyka/ Włoski temperament” odwiedzamy restaurację Pod Gargulcem. Kwietniowe słońce mocno przygrzewa w letnim ogródku, a czas nieubłaganie leci. Myliłby się jednak ten, kto by myślał, że wycieczka zakończy się w Dzierżoniowie. Nikt nie wyraził chęci na skrócenie trasy i powrót pociągiem do Wrocławia. Sprawnie opuszczamy gościnny miasto Diory, czyli legendy polskiej elektroniki. Autostradę rowerową suniemy w kierunku Tuszyna. Tempo mocno wzrosło/przełożenie 3x8.

Mijamy majestatyczny masyw Ślęży po drodze organizując wyścigi z ciągnikiem. Nieskromnie dodam tylko, że ów harcownik nie miał z nami najmniejszych szans.
Pędzimy w stronę Mietkowa z nadzieją na kolejne uzupełnienie bufetu. Na miejscu niemałe rozczarowanie, albowiem w środku baru odbywa się zamknięta impreza. Cóż było robić, trzeba wsiadać na rower i jechać dalej, w końcu w Kątach Wrocławskich są słynne lody. Wszyscy mocno pochyleni, prawie wtuleni w kierownicę wjeżdżamy do Kątów. Szybkie uzupełnienie utraconych kalorii w cukierni i pierwsze pożegnania.
Słońce powoli zachodzi i na dworze robi się powoli szaro i mrocznie.
Wpadamy do Wrocławia o godz. 20:15, czyli tylko 15 min po czasie mając przejechane około 120 km. Powoli wszyscy rozjeżdżają się do swoich domów. Ja wracam z jednym mocnym postanowieniem: jutro śpię do 9.00.

- Wojtas -

czyli powielkanocne pedałowanie, to pierwsze pobicie 100 km i podjazdy w 2018 r. Poza tym wycieczka barwna jak kolorowy szalik, niepozbawiona kalorii i humoru nad morze i w góry w jednym. Pełny rowerowy all inclusive, co udowadnia relacja Wojtasa - tutaj przeczytasz.

Wiosna już jest. Pierwszy wiosenny raj rowerowy zaliczony. Było graffiti w Leśnicy, kebab Dominator, pączki i objazdówka Wro. Wiatru się nie zlękliśmy i w nagrodę otrzymaliśmy połacie przebiśniegów i ciepło ogniska. Blaty odpalone :)

Izeriada 2018 to tradycja połączona z nowością. Znów w śniegu ruszyliśmy tym Razem na Stóg Izerski. Przecudna zima, widoki i przygoda. Wspólnie można więcej, mroźniej i śmieszniej :) Stóg Izerski, Smrk, Jizerka i Polana Jakuszycka. Jeden weekend. A na koniec wspólne pchanie... Dzięki za Razem :)

Galeria.

Czeska Szwajcaria miała być zimowa, a okazało się, że przedwiośnie zagarnęło krainę. Plus jest taki, że było na plusie i udało się pokonać zaplanowane trasy w dobrym tempie. Najlepiej opisała to Aga w swojej relacji i pięknie pokazują to magiczne zdjęcia. Bo prawda jest taka, że przez całe dni nie schodził nam uśmiech z ust :) Piękne miejsce!

Relacja Agnieszki.

i pieśń nasza :)

Galeria.

                Tym razem znów jedziemy do południowych sąsiadów. Naszym celem jest Czeska Szwajcaria, kraina znana turystom już ponad dwieście lat. To świat przepięknych krajobrazów, niesamowitych form skalnych i piaskowca, miejsce rozsławione przez niemieckich malarzy, w którym odpoczywał ponoć Jan Christian Andersen. Pierwszy przewodnik po Czeskiej Szwajcarii pojawił się w latach trzydziestych XIX wieku, a obecnie obszar ten odwiedzają tłumy turystów. No chyba że jest zimno i pada…

                Przygodę z Czeską Szwajcarią rozpoczęliśmy od zakwaterowania się w niewielkim, przytulnym pensjonacie i sprawdzenia jedynej czynnej hospody. A potem poszliśmy połazić po okolicznych skałkach. Urokliwe i malownicze z rozległymi widokami urzekły nas wszystkich. W dodatku nie wysokie, za to pełne schodów, stopni, poręczy, barierek i innych udogodnień. Znalazły się nawet jakieś łańcuchy i parę klamer.

                Nasycenie widokami, mając przedsmak tego, co czeka nas w kolejnych dniach, zakończyliśmy wieczór obiadem w hospodzie.

                Sobotni poranek powitał nas deszczem. W sumie nie bardzo nam się to podobało, ale prognozy były pocieszające, a humory, jak zawsze, nam dopisywały. Dobrze, że mieliśmy zamówione podwójne śniadania z myślą o kanapkach na drogę, bo jedyny sklep w okolicy właśnie był w remoncie.

                Koło dziesiątej ruszyliśmy w drogę. Deszcz już się prawie uspokoił. Coś tam jeszcze mżyło i nawilżało nam cerę, ale specjalnie nikomu to nie przeszkadzało. Najpierw trasa wiodła bardzo grzecznie po drogach i leśnych duktach, by potem zanurzyć się w lesie, pełnym mgły, mrocznym i tajemniczym. To właśnie tu cierpiał młody Werter i, sądząc po scenerii, mogło mu to nieźle wychodzić…

                W końcu grzeczne ścieżki się skończyły i zagłębiliśmy się w wąwóz. Droga biegła w dół po kamieniach i korzeniach, a skały z obu stron były nieraz tak blisko, że wystarczyło rozłożyć ramiona, by ich dotknąć. I człowiek miał dylemat, gdzie tu patrzeć? Pod nogi, żeby sobie zębów nie wybić, czy wokół siebie, bo magicznie i pięknie?

                Po wąwozie przyszedł czas na ścieżkę przy potoku. Tu już szeroko i wygodnie. Wszędzie sporo powalonych drzew, to ślady po niedawnym huraganie. Potem kawałek ścieżką dydaktyczną i zaczynamy podejście na najwyższy w okolicy szczyt, trochę ponad 600 m n. p. m. Mimo chłodu wszyscy porządnie się spociliśmy. Na górze było nawet trochę śniegu jak na styczeń przystało.

                Schodzimy już na dół. Cały czas lasem, przyjemnie, spokojnie, by po jakimś czasie dojść do starego młyna, ulubionego miejsca czeskich reżyserów filmowych. Po krótkiej przerwie na ostatnie kanapki schodzimy do naszej miejscowości na obiad. A w czeskiej hospodzie niespodzianka: trafiamy wprost na imprezę i nawiązujemy dobre stosunki polsko – czeskie. Jest gitara, są łyżki, które robią za kastaniety, jest wspólne śpiewanie, a nawet taniec. Znalazł się też rum „własnej” roboty. Jeszcze następnego dnia śpiewamy „ja mam rad svarene wino czerwene”. Wieczór kończymy już w świetlicy naszego pensjonatu grą w karty, ciekawymi rozmowami i dobrymi trunkami. Ujawniają się nawet głęboko skrywane talenty artystyczne, hm.

                Ostatni dzień jest przeznaczony na Pravcicką Bramę. Szlak do niej wiedzie krętym urwiskiem. Z jednej strony niesamowite widoki na okoliczne góry, z drugiej ogromne piaskowce fantastycznie wyżłobione przez wodę. I znów nie wiadomo, gdzie patrzeć. W końcu dochodzimy do Pravcickiej Bramy. To forma skalna unikatowa na skalę Europy. I mamy ogromne szczęście, bo jest tu dziś wyjątkowo mało ludzi, a od czasu do czasu pokazuje się słońce. Nie będę opisywać tego miejsca, zdjęcia powiedzą więcej. Poza tym to jedno z takich miejsc, w których po prostu trzeba być.

                Pravcicka Brama to ostatni punkt programu w naszym wyjeździe. Teraz już tylko zejście w dół, obiad i do samochodów. Wieczorem jesteśmy już w domach, ale chyba wszyscy mamy poczucie, że to za mało i że w Czeskiej Szwajcarii zostało jeszcze wiele miejsc, które chcemy zobaczyć.

-AgaN-

Galeria